Friday, April 9, 2010

When we were nascent, we were like every other rock found beside any hillside, unknown of which sculpture is hidden within us. We have to use time as a dagger to remove the unwanted parts. As time passes, we get to know the real beauty within us. Then the word flows unknowingly: “Really! Is that me?”

2 comments:

  1. चुकली दिशा तरीही हुकले न श्रेय सारे
    वेड्या मुशाफिराला सामील सर्व तारे

    मी चालतो अखंड चालायाचे म्हणून
    धुंदीत या गतीच्या सारेच पंथ प्यारे

    डरतात वादळांना जे दास त्या ध्रुवाचे
    हे शीड तोडले की अनुकूल सर्व वारे!

    मग्रूर प्राक्तनांचा मी फाडला नकाशा
    विझले तिथेच सारे ते मागचे ईशारे

    चुकली दिशा तरीही आकाश एक आहे
    हे जाणतो तयाला वाटेल तेथ न्यारे (न्या रे?)

    आशा तशी निराशा, हे श्रेय सावधांचे
    बेसावधास कैसे डसणार हे निखारे?

    -विंदा करंदीकर

    ReplyDelete
  2. "Kasturichya sugandhamage palnarya harnala swatalach mahit nasat ki ti aplyakadech ahe."
    tasach asta saglyanch.

    ReplyDelete