विषण्णता

खोल खोल रुतत जाणारी अस्वस्थता,
अश्वत्थांम्यालाही हेवा वाटावा

उसविलेल्या सदऱ्याचीही फिकीर नाही ,
उद्विग्न मनोकल्लोलात वाटे क्षुद्र सर्वकाही

विझलेल्या विस्तवासारखी प्रतिभा ,
मुर्दाड स्थितीतली स्थितःप्रज्ञता

थिजलेला आत्मसन्मान ,
अंधकारमय स्वप्ने अन काळा सूर्य...

P S :  This one is dedicated to kavi Grace. Almost a year ago i wrote this poem.
          Today, i relived those moments while typing these words. Simply Hypnotic!!!