धुराळा

क्षण .....

पाणपोई

रणरणत्या  उन्हात
अवचितशी वाटणारी पाणपोई
चुकल्यासारखी
कडेस न चुकता मी उभा तळपत ….

पाणी…  , थंडगार , निळेशार पाणी
तहान शमविणारे , की त्याचा भास निर्मिवणारे
कितेक पाणपोया टाळल्यात
उभा कोरडा मात्र  हिच्यापायी ….

ओंजळ ओंजळ पाणी देणारा
एका ओंजळीची वाट पाहणारा
पण तहान हासुद्धा एक भासच
वास्तविकता भासमान ….

ओंजळीतून ठिबकणारे पाणी
हळूहळू रिती होत जाणारी
थेंबाथेंबातून मातीत मिसळणारी अगतिकता
अन भासांची आभासी पटले न दिसणारी दृष्टीहीनता ……

झटपट

झटपट  ....
अतोनात थकविणारी झटपट
स्वताशीच
न जाणता होतच राहणारी
उजाड़ खोली
हात पाय बांधलेले
तोंडात मोठा बोळा
जमिनीवर उताणा
कोपऱ्यातल्या मिणमिणत्या मेणबत्तीची साथ  
श्वासोच्छवासाचे मंद विराण संगीत 
मेणबत्ती संपताच येणारया  
भयानक अंधकाराची भीती
झटपट , चालूच आहे झटपट .....
कसातरी निसटण्याची
सुटन्याची .....स्वताच्याच पाशातुन
ज्योतीमधुन येणारे अखंड मुडदे  
हसताहेत ....
स्वताच्याच मूर्त शरीराकडे
ते येतच राहत आहेत
खोली हळूहळू  भरत चाललीये
जागा कमी पडत आहे ......झटापटीला
झटपट
बंद डोळ्यांची झटपट
मिटण्यासाठी
अंतरीची आस मेणबत्ति संपण्याची
इंच इंच झटपट  .............

आरसा , मी , आरसा ......

आरसे , एकूण दोन
समोरासमोर ठाकलेले
आणि मधे मी
आरसा , मी , आरसा  ....
एकच मी
पण दोन्हीकडे अनेक मी
माझ्यातला मी ,
दुसऱ्या मी  ला पाहणारा
सारेच अनोळखी एकमेका .....
फ़ौज उभी माझी
माझ्यासमोरच
दोन्ही बाजूस
सज्ज
हसणारी , अक्राळविक्राळ ....
लगाम माझ्याच हाती
पण बेकाबू सारे अनंत
सावरताना , उमजताना एकेकाला
हरवत गेलो एकेकात ....
खोल खोल
ठिबका झालो
पाऱ्याशी मिसळलो ....
आरशाशी भांडलो , दोन्ही
आदळलो  , आपटलो
तुकडे झालो
एक ना दोन
तुकडेच तुकडे
चोहिकडे
एक्मेकापासून अलगविलग  ........

क्षणात माझ्यात मी परतलो
तुकडा तुकडा सांधत बसलो .......

तरंग

पाण्यावर उठणारे तरंग
वर्तुळाकार , गोल गोल
सतत मोठे होत जाणारे
विरत जाणारे हळूहळू .....

मनातले तरंग
चक्राकार , वाकडेतिकडे
बेछुट फिरणारे
रुतत जाणारे  हळूहळू  .......

श्वास

श्वास रोखलेला
आतल्या आत
आतड्यापर्यंत
हृदयाची धडधड सतत वृद्धिंगत

चोरटी झुलूक
स्पर्शून जाते अलगद
जातात क्षण विरून सारे
हाती उरतो कोरडा उसासा

डोळ्यातून , जमीनीतुन आरपार जाणारी नजर
आकाशातील पोकळी शोधणारी नजर
सिगारेटच्या धुरामागे स्वतालाच हरविणारी नजर
काळ्या  ठिबक्याला सतत मोठी करणारी नजर ..........


ता . क  : कविता  वाचून काहीतरी कालवाकालव व्हायला हवी, तरच काही अर्थ आहे . वांझोटया ओळी म्हणजे काळा हिरा .

तो

तो तसाच काठाशी बसणारा
मी सतत गटान्गल्या खाणारा

तो संथ विरहे
मी नुसताच फडफडणारा

तो क्षणिक गारवा
मी एक तिरीप

तो एक सुंदर लकेर
मी रुक्ष घरघर

तो निवांत तळ
मी कस्तूरीमृग ...

नाद , नाद , अंतर्नाद

वाजताहेत घणघण  घणघण घंटा
सतत अविरत
इकडे तिकडे चोहिकडे
बधिर होउन जाऊदे एकदाच ....

बोथट संवेदनाना चाटू दे ईर्शेचा अग्नी
थंड पडलेल्या हातावर पडू दे तांबडा ज्वालाग्रही गोळा
जड़ झालेल्या पायाखालील जमीनच निसटू दे
निस्तेज बुब्बुळातुन आरपार बोट जाऊदेत ....

उघडया डोळ्यांनी स्वतावरच शस्त्रक्रिया होऊ देत
चिरू दे हे कुजके हृदय टराटरा
उडू दे भिकार रक्ताच्या चिळकांड्या
हातावर , पोटावर अणि लोचट जिभेवर ....

हरेक दीर्घश्वासापायी जळाव्यात धमन्या
कोंडला जावा श्वास बेचव क्षणी
शिरशिरी यावी बांडगुळाकड़े पाहताना
घडयाळाच्या काट्यामागे पळावे उर फुटेस्तोवर ......
     

तो

तो ..... मला क्वचितच भेटतो
हातात हात मिळवितो
हसतो ...बोलतो
प्रेरित वाटतो

तो..... फारच थोडा वेळ थांबतो
अवचित सर जणू
वळवाच्या पावसासारखा बरसून जातो
न सुकणारा ओलावा देवून

तो ....फारच दूरचा वाटे
अनोळखी अनेकदा
साचलेले गढूळ पाणी
आभासी प्रतिबिंब

तो ....असतो सावलीसारखा
मध्यान्हीचा सूर्य न पाहिलेला ......

प्रतिबिम्ब

 आरसा

जरी असला एक धातूचा तुकडा
तरी उधलतो सारे रंग हा
जरी स्वतालाच न पाहू शकला हा
दाखवितो इतरांचे बाह्यरंग हा

ललनांचा हा सखासोबती
वार्धक्याशीही वैर नसे
कोणीही यावे पाहुनी जावे
स्थितप्रदन्य राही हा बापुडा

रुपडे असो कितीही सुंदर
क्षणभंगूर सौंदर्याची व्यर्थता जानतो हा
जरी असेल चौकट कितीही लोभसवाणी
पारयाशी इमान राखतो हा

हवी एक दृष्टी
हवे नवे आत्मभान
आपुलेच गुणदोष नीरक्षीरन्यायाने दाखविणारा
कोणी नसे सखा यासम ....

                                                                    28/02/2010

आरसा

आरशात भलताच दूसरा कोणी
मीच मला अनोलखी
काळे डोळे, रुंद कपाळ
सावला रंग
शांत चित्र
सुंदर व गहिरे ....

निर्जीव डोळे
डोळ्यातून आत जाणारी वर्तुळ
वर्तुलातुन निघणारी अगणित अंतर्गत भोवरे
आतच आत जाणारी
खोल खोल
अंधारातून अंधाराकडे ........

मंद गहिरा श्वास
अविरत चालणारी धड़धड
कानोसा अस्पष्ट धड़धदीचा
मंद अतिमंद
हरविलेले भान
अमुर्ताचा हव्यास  ....

हवेत भिरभिरनारा मनपक्षी
उंचच उंच जाणारा
आडवा तिड़वा उड़नारा
सरळ खाली येणारा
एका डोळ्यातून दुसरया डोळ्यात पाहणारा
आराशासमोर  येताच टक लावून बघणारा ....

                                                                   28/8/2012

कविता करताना.......

Today, I was going through my old posts, especially poems. I was amused to see, how words were flowing at that time. Nowadays I don’t write much, but keep scribbling something every now and then. It’s a great fun to visit your old thoughts, uncanny perspective. Most of the times my reaction was, ”WTF, what is this? “
I don’t like the stuff, which was like godsend to me, at some point,

                        Most of the poems creates a void. God knows what about unpublished ones?J  Though they gave me momentary happiness, but that is not the work I am very proud of…

            Today I am going to publish one of my latest creations, which at present, seems OK to me, but…

हृदयाची संथ धडधड
निस्तब्ध कंपने ,
थरथरता श्वास
कोरडी पटले....

सुन्न करणारी मंद घणघण,
थंड  रक्तात बुडविलेले हात
कठड्यावरील हेलकावे
आभासी सळसळ....

शांत अशांत
अचल निश्चल ....

PS: Lol..I have to update my library…
      ( I dare, to find some sense in above nonSENSE :) )

विषण्णता

खोल खोल रुतत जाणारी अस्वस्थता,
अश्वत्थांम्यालाही हेवा वाटावा

उसविलेल्या सदऱ्याचीही फिकीर नाही ,
उद्विग्न मनोकल्लोलात वाटे क्षुद्र सर्वकाही

विझलेल्या विस्तवासारखी प्रतिभा ,
मुर्दाड स्थितीतली स्थितःप्रज्ञता

थिजलेला आत्मसन्मान ,
अंधकारमय स्वप्ने अन काळा सूर्य...

P S :  This one is dedicated to kavi Grace. Almost a year ago i wrote this poem.
          Today, i relived those moments while typing these words. Simply Hypnotic!!!

गुंजारव

भ्रमराने करावी आर्जवे कुसुमाला,

कर रिती थोडी तुझी मधुशाला ! 

पण ती रसिका 

लाथाडीतसे सर्व आवेदने 

न जाणो कोण्या मस्तीत दंग 

असते करण्या प्रकाशाशी संग..

का झुरावे मग भ्रमराने?

का धाव घ्यावी कुसुमाकडे आवेगाने?

त्या वेड्यास काय ठाव ?

रविकिरणापुढे  त्यास काय भाव ?  

बसतो आस लावून,

पाहिलं एकदातरी मजकडे, 

पण ती स्वतातच असते रममाण 

करते वायूशी गुजगोष्टी तर कधी आकाशाशी नेत्रपल्लवी !

होते कल्पनेच्या अश्वावर स्वार 

करते स्वर्गविहार,

भ्रमरालाही हौस भारी 

पण नाही परवडत ही सवारी.

झाले जड नयन जरी 

आले जरी अंधारून तरी 

आस त्याला मोठी भारी 

येईल साद कधीतरी...

 

होतात तिन्हीसांजा 

पाखरे जातात आपल्या घरा

सुरज जाई दुसऱ्या गावा

वाराही झोपी जावा 

वाटे तिला अनंत एकांत 

पडते मग भविष्याची भ्रांत 

येते मग आठवण भ्रमराची त्या निष्ठुर  हृदयाला ,

देती साद त्याला , घे शोषून मजला 

किंतु  त्याने आता गुंडालीला असतो आपुला गाशा 

हाती असते रिते मधुकुंभ व साथी असते फक्त निराशा...

!!! सरकारनामा !!!

( आली आली रे भागाबाईच्या तालावर )

सरकारला वाटले , कोण हा अण्णा ?
अरे उडवून टाकू याचा सहज फन्ना !
कीतेक आले  अन कीतेक गेले
सारे काही व्यर्थ वाचाल ठरले
पण जेव्हा अन्नाची शक्ती दीसली
तेव्हा सरकारची वीतभर वासली!!!
आली रे आली , सरकारची बारी  आली ...

सरकारला वाटले , काय हे लोकपाल ?
अरे उतार दुंगा  इस्की खाल !
हे बील इतके सारे फीरवू
बघता  बघता सार्यांना वेड्यात काढू .
जेव्हा जन्लोक्पाल्चे तारे दीसले
सरकारचे  मोठ्ठाले डोळे वासले !!!
आली रे आली , सरकारची बारी  आली ..


सरकारला वाटले , कसले हे उपोषण ?
येता जाता , जो तो देतो भाषण !
पोलीसयांच्या आडून करी वार गुपचुप
पण झाले चारीमुंड्या चीत
हे   सावैधानीक अन् ते असावैधानीक ,
घोड्याला गाढव म्हणण्याची
ही पद्धत भारी आधुनीक !!!
आली रे आली , सरकारची बारी  आली ..

सरकारला वाटले , कशाला पाहीजे मैदान
हा तर गल्लीबोलातला खेळ
उडवून टाकु याची दाणादाण
हे पाहीजे , अन् ते पाहीजे
गप बसता का , नाहीतर पाहिजे रत्टे
जेव्हा रामलीलावर दीसेल ताकद जबरी
सरकारला येईल जागीच घेरी!!!
आली रे आली , सरकारची बारी  आली ..
आली रे आली , सरकारची बारी  आली ..

                                          

                                           नचिकेत

 

काळेभोर डोळे
अन हसरा चेहरा
लाघवी हास्य
अन खट्याळ नजरा
वेड लावी साऱ्या चराचरा | 


जणू काही ठाव नसे असा अविर्भाव
अरे हट !
साफ झूठ,
हि तर जाणिते सर्व तंत्र-मंतरा |

Non- STop

Yeah , i am again getting bored in the classroom, thanx to my ever irregular concentration. So i need to engage myself, here comes my best buddy: Poems...

Today i was kind of (self proclaimed) on a roll. lolz...

So i scribbled few lines...here are they.

भर उन्हात चालताना पाणपोई दिसू देत,
माझ्या काटेरी स्वप्नांना  तुझ्या आठवनीचे गुलाब येऊ देत ,
विझानारया  दिव्याला जरासा आडोसा मिळू देत,
कधीतरी माझ्याही दारी वळवाचा पाउस पडू देत....

In between my friend was struggled to pen down his (!) thoughts...
so the inspirational lines....:)

तुझ्या कल्पनांना शब्दांचे माहेर मिळू देत,

या कोऱ्या कागदावर भावनांचे पाट वाहू देत...

work resumes....

ना कळेना 

ना उमगेना 

ना कुणास ठाऊक 

काटा कुठे रुतलेला!

मन भरकटलेले 

उलघाल संपेना 

ना कुणास ठाऊक 

काटा कुठे रुतलेला!

डोळे शोधिसी कुणा 

या हृदयास उमजेना 

ना कुणास ठाऊक 

काटा कुठे रुतलेला!

भलभलनारी जखम 

बधीर तनमन 

ना कुणास ठाऊक 

काटा कुठे रुतलेला!

ध्यास अशक्याचा

पाया कमकुवत भक्तीचा 

ना कुणास ठाऊक 

काटा कुठे रुतलेला!!!

PS:- Finally time flies, and i am free!

Gilded Cage

Smattering noise,

Unparalleled chase,

Dreadful nights,

I thrives gilded cage.

Long waiting moments,

Sinful expectations,

Ghastly lies,

I thrives gilded cage.

Thirsty veins,

Hapless eyes,

Indigestible hunger,

I thrives gilded cage.

Constant hatred,

Beaky gazes,

Raising doubts,

I thrives gilded cage.

Muddy thoughts,

Scary dreams,

Disgusting beggary,

I thrives gilded cage.

दुनियेने झिडकारिले , सारे बेइमान झाले,
आतून तुटलो, शब्द मेहेरबान झाले.

Inside story

Hide the pain
hide the tears
nothing gained
nothing feared
all was lost with bloody scars
all it cost
were a few wishing
stars.



I always used to wonder how these poets, authors get inspiration from. Though V P humbly admit that, it is just a matter of one moment, rest is all donkey work(here writing) Yes, everybody craves for that one moment. Although all the stuff i wrote comes within me, but this particular poem i had written was the aftereffect of above lines.( it was a wallpaper.) When i read it first time, i suddenly felt some rush inside me. As my stuffs lies everywhere in the room, so it wasn't hard to catch a pen and book where i was sat. The end product after 10 minutes is lies below.

PS: Don't relate those two in meaning.It was just it spurred me.



What if
nobody besides me,
i will still love
what inside of me.


What if
there is no shoulder to cry for,
I will let myself drawn into my tears,
let tears felt envy of my eyes.


What if
none listen to me
I will let my burning heart to go loud,
so much till i feel numb.


What if
there is no way ahead
I will blindfold myself,
and follow my instincts.

What if
words come hard on me
I will borrow some from you,
to fill the unexplained sorrows...