धुराळा

पाणपोई

रणरणत्या  उन्हात
अवचितशी वाटणारी पाणपोई
चुकल्यासारखी
कडेस न चुकता मी उभा तळपत ….

पाणी…  , थंडगार , निळेशार पाणी
तहान शमविणारे , की त्याचा भास निर्मिवणारे
कितेक पाणपोया टाळल्यात
उभा कोरडा मात्र  हिच्यापायी ….

ओंजळ ओंजळ पाणी देणारा
एका ओंजळीची वाट पाहणारा
पण तहान हासुद्धा एक भासच
वास्तविकता भासमान ….

ओंजळीतून ठिबकणारे पाणी
हळूहळू रिती होत जाणारी
थेंबाथेंबातून मातीत मिसळणारी अगतिकता
अन भासांची आभासी पटले न दिसणारी दृष्टीहीनता ……

श्वास

श्वास रोखलेला
आतल्या आत
आतड्यापर्यंत
हृदयाची धडधड सतत वृद्धिंगत

चोरटी झुलूक
स्पर्शून जाते अलगद
जातात क्षण विरून सारे
हाती उरतो कोरडा उसासा

डोळ्यातून , जमीनीतुन आरपार जाणारी नजर
आकाशातील पोकळी शोधणारी नजर
सिगारेटच्या धुरामागे स्वतालाच हरविणारी नजर
काळ्या  ठिबक्याला सतत मोठी करणारी नजर ..........


ता . क  : कविता  वाचून काहीतरी कालवाकालव व्हायला हवी, तरच काही अर्थ आहे . वांझोटया ओळी म्हणजे काळा हिरा .

कविता करताना.......

Today, I was going through my old posts, especially poems. I was amused to see, how words were flowing at that time. Nowadays I don’t write much, but keep scribbling something every now and then. It’s a great fun to visit your old thoughts, uncanny perspective. Most of the times my reaction was, ”WTF, what is this? “
I don’t like the stuff, which was like godsend to me, at some point,

                        Most of the poems creates a void. God knows what about unpublished ones?J  Though they gave me momentary happiness, but that is not the work I am very proud of…

            Today I am going to publish one of my latest creations, which at present, seems OK to me, but…

हृदयाची संथ धडधड
निस्तब्ध कंपने ,
थरथरता श्वास
कोरडी पटले....

सुन्न करणारी मंद घणघण,
थंड  रक्तात बुडविलेले हात
कठड्यावरील हेलकावे
आभासी सळसळ....

शांत अशांत
अचल निश्चल ....

PS: Lol..I have to update my library…
      ( I dare, to find some sense in above nonSENSE :) )

मन पाखरू पाखरू

कधी भूतलावर
तर कधी दूर आकाशात
कधी वास्तवात
तर कधी कविराज्यात
मन पाखरू पाखरू
जसा बेभान हा वारु

कधी रमते रम्य संध्याकाळी
कधी होते मलूल हर्शवेली
ना चालेल मात्रा यास कोण्या दवादारुची
हावी यास मोकालिक फ़क्त धुंद हवेची
मन पाखरू पाखरू
जसा बेभान हा वारु

काय हवे
अन काय नको
बदलते क्षणोक्षणी
उत्तर देता देता थकेलाही चक्रपाणि
मन पाखरू पाखरू
जसा बेभान हा वारु

जरी असेल प्रबल इच्छा
तरी घेते अनंत आढेवेढे
ना कुणास ठावुक असे का होते
जसे कही न सुतनारे कोड़े
मन पाखरू पाखरू
जसा बेभान हा वारु